Vanmorgen vroeg fietste ik door een stille stad met af en toe al een vlag die feestelijk hangt te wapperen. Andere jaren was zo’n ochtend van Bevrijdingsdag vol van verwachting en van voorbereiding op een groot feest. Muziek op het plein voor de Oldehove, kinderactiviteiten op het Zaailand en veel mensen aan het chillen in de Prinsentuin. Nu is er de leegte, een stilte.
Op de foto´s van 75 jaar geleden gemaakt in Leeuwarden op de vroege ochtend van 16 april is ook die stilte te zien. Her en der loopt of fietst er over de Wirdumerdijk een man van de Binnenlandse Strijdkrachten. De Duitsers zijn er niet meer, de Canadezen zijn er nog niet. Iedereen blijft nog binnen. Zou het werkelijk zo zijn? De oorlog afgelopen, de stad bevrijd? Niemand durfde er die vroege ochtend echt in te geloven. Het was stil in de stad, maar het was een hoopvolle stilte.
Ik wens ons toe dat ook de stilte van vandaag een hoopvolle stilte is. Het wordt gevuld met het verlangen dat het anders wordt, dat er een leven na het coronavirus is, waarin we elkaar kunnen ontmoeten, spreken, waarin we weer kunnen feest vieren samen met anderen. De stilte van vandaag is ook vol hoop, omdat we zien dat de maatregelen om het virus in te dammen effect hebben. Hier in het Noorden slaat de ziekte veel minder hard om zich heen dan in de rest van het land. Toch houden we ook hier afstand, hebben we zorg om elkaar, bekommeren we ons om de meest kwetsbaren en maken we ons samen sterk om onze samenleving leefbaar te houden. De stilte van vandaag getuigt van liefde en zorg, omdat we elkaar niet willen besmetten.
In Leeuwarden barstte na 16 april het feest echt los. Na vijf jaar terreur, angst, geweld, onderdrukking en heel veel mensen die de dood zijn in gejaagd, brak een nieuwe tijd aan. Een tijd van hoop, van vrede, van wederopbouw, die begon met het teken van de overgave op 5 mei. Mensen droomden van een andere wereld waarin de belangrijke waarden die ze in de oorlogsjaren hadden ontdekt zouden blijven doorklinken, net als de onderlinge solidariteit.
Koning Willem-Alexander zei gisteravond: “De oorlog zit in ons” en dat herken ik. We zijn allemaal opgegroeid met de gedachte: “Dit nooit weer!” Nooit weer mogen mensen op grond van hun ras of hun geaardheid apart gezet worden, net zomin als om hun geloof of politieke opvattingen. We mogen mensen niet aan de kant zetten en rechten ontzeggen omdat ze uit Afrika of het Midden-Oosten komen. Ieder mens mag als mens gezien worden met een eigen verhaal, met een eigen geschiedenis met een verlangen naar een leven in vrede en vrijheid. Ik wens ons allen van harte toe dat we zo´n wereld waarmaken niet alleen voor ons zelf, maar voor iedere mens waar hij of zij op de wereld ook leeft.
5 mei 2020
Pastor Lysbeth Minnema
